Όλοι οι Σκύλοι Πάνε στον Παράδεισο (1989)

Όλοι οι Σκύλοι Πάνε στον Παράδεισο (1989)

All Dogs Go to Heaven (1989)

"Όλοι οι Σκύλοι Πάνε στον Παράδεισο"
★★★★★☆☆☆☆☆

Το 1939 στη Λουιζιάνα, δυο σκύλοι, ο Τσάρλι και ο Ίτσι, δραπετεύουν από τη φυλακή και διαφεύγουν στο καζίνο του Τσάρλι και του συνεργάτη του, του Κάρφεις. Όμως, ο ύπουλος Κάρφεις δολοφονεί τον Τσάρλι. Ο νεκρός σκύλος αν και δεν έχει κάνει καλές πράξεις στη ζωή του, πηγαίνει στον Παράδεισο, καθώς όλοι οι σκύλοι πηγαίνουν εκεί. Ωστόσο, ο Τσάρλι βρίσκει τον Παράδεισο βαρετό και με ένα κόλπο καταφέρνει να επιστρέψει στη Γη. Εκεί, ξαναβρίσκει τον Ίτσι και μαζί ανακαλύπτουν ότι ο Κάρφεις έχει απαγάγει ένα ορφανό κοριτσάκι, την Αν-Μαρί, η οποία μπορεί να μιλάει με τα ζώα. (85 λεπτά) (Ηλικία: 8+) 

Σκηνοθεσία: Ντον Μπλουθ

Ηθοποιοί: Μπαρτ Ρένολντς, Τζούντιθ Μπάρσι, Ντομ ΝτεΛουίζ, Βικ Τέιμπακ, Λόνι Άντερσον

Μετά το καλλιτεχνικά επιτυχημένο Το Μυστικό των ΝΙΜ (1982), αλλά και τις Αμέρικαν Στόρι (1986) και Η Γη Πριν Αρχίσει ο Χρόνος (1988), δύο ταινίες που αναδείχθηκαν, η μία μετά την άλλη, στις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών, το 4ο σκηνοθετικό εγχείρημα του Ντον Μπλουθ αποτέλεσε σημείο καμπής της καριέρας του.

Αυτή η ταινία, γνωστή και με τον τίτλο “Όλα τα Καλά Σκυλιά Πάνε Στον Παράδεισο”, διατηρεί σε μεγάλο βαθμό τη δραματική ατμόσφαιρα των προγενέστερων. Αν και χρωματικά είναι πιο φωτεινή από εκείνες και διαθέτει πολύ περισσότερη διάθεση για χιούμορ, τα ενήλικα θέματα που προσεγγίζει είναι αρκετά σκοτεινά. Με την αδύναμη, επεισοδιακής φύσης πλοκής της, τον ξέφρενο ρυθμό, την καρτουνίστικη και συγκεχυμένη αφήγηση, τους πεζούς χαρακτήρες, και τα πληκτικά της τραγούδια, η ταινία παρουσιάζει για πρώτη φορά αρκετά από τα στοιχεία εκείνα που έπληξαν τις επόμενες παραγωγές του Μπλουθ, με μοναδική εξαίρεση την Αναστασία (1997).

Ο σχεδιασμός είναι επίσης κατώτερος των προηγούμενων προσπαθειών του σκηνοθέτη, τόσο αισθητικά όσο και τεχνικά. Μάλιστα, ο πρώτος ανθρώπινος χαρακτήρας της καριέρας του, η νεαρή Αν-Μαρί, θυμίζει έντονα προγενέστερες ηρωίδες της Disney. Από πλευράς σχεδιασμού αλλά και χαρακτήρα, η Αν-Μαρί έχει κοινά με την Πένι από το Μπερνάρ και Μπιάνκα (1977), στο οποίο είχε εργαστεί ο Μπλουθ ως Διευθυντής Animation, με την Τζένι από την ταινία Ο Όλιβερ και η Παρέα του (1988) που είχε κυκλοφορήσει μόλις ένα χρόνο νωρίτερα, αλλά και ιδιαίτερα με τη Χιονάτη (1937).

Η ταινία προωθεί την τιμιότητα, την ακεραιότητα, τη φιλία και την αυτοθυσία. Αν και απεικονίζει βία, κλοπές, κατανάλωση αλκοόλ, κάπνισμα, συμμετοχή σε τυχερά παιχνίδια και μία δολοφονία, τουλάχιστον καθιστά σαφές πως πρόκειται για αθέμιτες συμπεριφορές.

Ωστόσο, υπάρχουν και άλλες προβληματικές λεπτομέρειες, όπως η εμφάνιση θρησκευτικά εμπνευσμένων εικόνων μεταθανάτιας ζωής, όπως ο παράδεισος, η κόλαση και εκδοχές των μυθολογικών πλασμάτων που κατοικούν εκεί. Επίσης, σημειώνονται και φυλετικά στερεότυπα εις βάρος των Ασιατών και των Αφροαμερικανών.