Αμέρικαν Στόρι (1986)

Αμέρικαν Στόρι (1986)

 

An American Tail (1986)

"Αμέρικαν Στόρι"
★★★★★★★☆☆☆

Μετά από μία ακόμα επίθεση γατών, η οικογένεια ποντικών Μάουσκεγουιτς αποφασίζει να μεταναστεύσει από τη Ρωσία στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου λέγεται πως δεν υπάρχουν γάτες. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, το πλοίο τους πέφτει σε μια ​​καταιγίδα και ο νεαρός γιος της οικογένειας, ο Φάιβελ, καταλήγει στη θάλασσα. Το ποντικάκι καταφέρνει να φτάσει στη Νέα Υόρκη και ανακαλύπτει ότι τελικά υπάρχουν και εκεί μοχθηρές γάτες, αλλά επίσης υπάρχουν και φιλικά πλάσματα πρόθυμα να τον βοηθήσουν να επιβιώσει, να διατηρήσει τις ελπίδες του και να βρει την οικογένειά του. (83 λεπτά) (Ηλικία: 7+) 

Σκηνοθεσία: Ντον Μπλουθ
Ηθοποιοί: Φίλιπ Γκλάσερ, Ντομ ΝτεΛουίζ, Κρίστοφερ Πλάμερ, Έρικα Γιον, Πατ Μούσικ, Τζον Φίνεγκαν, Νιεμάια Πέρσοφ

Πριν την παραγωγή του Αμέρικαν Στόρι (1986), ο σκηνοθέτης Ντον Μπλουθ είχε ήδη εργαστεί σε δύο ταινίες με ήρωες ποντίκια. Η πρώτη ήταν το Μπερνάρ και Μπιάνκα (1977) της Disney όπου διετέλεσε Διευθυντής Animation και η δεύτερη ήταν η δικής του παραγωγής Το Μυστικό των ΝΙΜ (1982) που αποτέλεσε και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Για τη δημιουργία αυτής της μουσικής κωμικο-δραματικής περιπέτειας κινουμένων σχεδίων με πρωταγωνιστές και πάλι ποντίκια, ο Μπλουθ συνεργάστηκε με τον Στίβεν Σπίλμπεργκ. Η ταινία αναδείχθηκε στη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών. Οι συνολικές εισπράξεις των 84 εκατομμυρίων δολαρίων αποτέλεσαν ρεκόρ, το οποίο διατηρήθηκε για δύο χρόνια. Το ρεκόρ αυτό έσπασε η επόμενη συνεργασία μεταξύ του Μπλουθ και του Σπίλμπεργκ, Η Γη Πριν Αρχίσει ο Χρόνος (1988).

Ενώ Disney είχε αντικαταστήσει τις εξ ολοκλήρου χειροποίητες τεχνικές της με την ταχύτερη, οικονομικότερη μα και άκομψη τεχνική της ξηρογραφίας για πάνω από δύο δεκαετίες, ο Μπλουθ παρέμενε αφοσιωμένος στο αρχικό καλλιτεχνικό όραμα του ιδρυτή του στούντιο. Αυτός μάλιστα ήταν και ο λόγος που ο Μπλουθ παραιτήθηκε από τη Disney και δημιούργησε τη δική του εταιρεία παραγωγής. Για τις ταινίες του επέλεξε να ακολουθήσει την αισθητική και τις παραδοσιακές τεχνικές που χρησιμοποιούσε ο Γουόλτ Ντίσνεϊ κατά τη διάρκεια της Χρυσής Περιόδου του στούντιο (1937-1942).

Ο όμορφος παραδοσιακός σχεδιασμός συνοδεύεται ταιριαστά από την επίσης ρετρό, λυρική ορχηστρική επένδυση του Τζέιμς Χόρνερ. Η ταινία περιέχει και αρκετά ενδιαφέροντα τραγούδια, όπως το ζωηρό «No Cats in America» και την υποψήφια για Όσκαρ μπαλάντα «Somewhere Out There».

Παρά τον χαριτωμένο σχεδιασμό, τα ανάλαφρα τραγούδια και τα άφθονα χιουμοριστικά περιστατικά, η ταινία γίνεται συχνά αγωνιώδης και ενίοτε στενάχωρη. Η ιστορία αφηγείται με αναπάντεχη ειλικρίνεια την εμπειρία της μετανάστευσης και αγγίζει ώριμα θέματα. Παρουσιάζονται τα αντισημιτικά πογκρόμ, η εκμετάλλευση των μεταναστών, η πολιτική διαφθορά και η πάλη των τάξεων.

Αν και η αδερφή του διατηρεί την ελπίδα πως ο Φάιβελ είναι ζωντανός, οι γονείς του θρηνούν τον χαμό του. Παράλληλα, ο ίδιος ο Φάιβελ περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας προσπαθώντας να τους βρει. Στην πορεία αντιμετωπίζει πολλούς κινδύνους και σκληρές καταστάσεις, όπως αιχμαλωσία, καταναγκαστική εργασία, επιθέσεις από γάτες και μια πυρκαγιά. Ωστόσο, ταυτόχρονα συναντά πολλούς χαρακτήρες διαφορετικών ειδών και εθνικοτήτων που νοιάζονται αρκετά ώστε να τον βοηθήσουν.

Τα μηνύματα τονίζουν τη σημασία της επιμονής, του θάρρους, της ελπίδας και την αξία της οικογένειας.