Τέρατα και Εξωγήινοι (2009)

Τέρατα και Εξωγήινοι (2009)

 

Monsters vs. Aliens (2009)

"Τέρατα και Εξωγήινοι"

★★★★★★★☆☆☆  

Όταν μερικά μόνο λεπτά πριν από το γάμο της, ένας μετεωρίτης πέφτει πάνω στη Σούζαν Μέρφι, η νεαρή γυναίκα μετατρέπεται σε γίγαντα. Άμεσα ο στρατός επεμβαίνει, την αναισθητοποιεί και τη μεταφέρει σε μια μυστική κυβερνητική εγκατάσταση υψηλής ασφαλείας. Εκεί, η Σούζαν γνωρίζεται και γίνεται φίλη με άλλα τέρατα που κρατούνται για δεκαετίες παρά τη θέλησή τους. Όταν ένα απειλητικό εξωγήινο ρομπότ προσγειώνεται στη Γη, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών αναθέτει στα τέρατα την αποστολή να το αντιμετωπίσουν και ως αντάλλαγμα τους προσφέρει την ελευθερία τους. (94 λεπτά) (Ηλικία: 7+)

Σκηνοθεσία: Ρομπ Λέτερμαν, Κόνραντ Βέρνον 

Ηθοποιοί: Ρις Γουίδερσπουν, Σεθ Ρόγκεν, Χιου Λόρι, Γουίλ Αρνέτ, Ρέιν Γουίλσον, Κίφερ Σάδερλαντ, Έιμι Πόλερ, Στίβεν Κόλμπερτ, Πολ Ραντ

Η 18η ταινία κινουμένων σχεδίων της DreamWorks είναι μία κωμική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, η οποία, όπως συνήθιζε το στούντιο τη δεκαετία του 2000, αποτελεί παρωδία κάποιου κινηματογραφικού είδους. Οι συμπαραγωγές της DreamWorks με το Βρετανικό stop-motion στούντιο Aardman  Οι Κότες το ‘σκασαν (2000) και Γουάλας και Γκρόμιτ στον Τεράστιο Λαχανόκηπο (2005) ήταν παρωδίες των ταινιών απόδρασης και τρόμου αντίστοιχα. Το Σρεκ (2001) ήταν παρωδία των κινηματογραφικών διασκευών κλασικών παραμυθιών, Ο Καρχαριομάχος (2004) των γκανγκστερικών ταινιών και το Μεγαλοφυής (2010) των ταινιών υπερηρώων.

Με παρόμοια διάθεση το Τέρατα και Εξωγήινοι (2009) παρωδεί αρκετές από τις δεκάδες “B movies” επιστημονικής φαντασίας των δεκαετιών του 1950 και 1960 με θέμα τα τέρατα αλλά και τις εξωγήινες εισβολές. Οι κεντρικοί χαρακτήρες αποτελούν αναφορές στις ταινίες τρόμου Attack of the 50 Foot Woman (1958), Εισβολή από Άγνωστο Πλανήτη (1958), Creature from the Black Lagoon (1954), Η Μύγα (1958) και Mothra (1961).

Η ταινία τιμήθηκε από την “Ακαδημία Επιστημονικής Φαντασίας, Φαντασίας και Τρόμου” με το βραβείο της Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων. Επίσης, ήταν υποψήφια για 8 ακόμα βραβεία διάφορων φορέων, ως επί το πλείστον για τα τεχνικά στοιχεία της παραγωγής. Πράγματι, η ταινία διαθέτει εξαιρετικής ποιότητας 3D γραφικά και εφέ, ένα ταιριαστό soundtrack αισθητικής του 1950 από τον Χένρι Τζάκμαν και συμπαθητικές ερμηνείες από το έμπειρο καστ.

Ωστόσο, αν και βασίζεται σε μια ενδιαφέρουσα ιδέα, η πλοκή στερείται πρωτοτυπίας, κάτι που μπορεί επίσης να ειπωθεί για το ενίοτε χοντροκομμένο χιούμορ και για τα, κατά τα άλλα καλοδεχούμενα, μηνύματα σχετικά με την αυτοπεποίθηση, την αυτοεκτίμηση, την αποδοχή του διαφορετικού και τη γυναικεία ενδυνάμωση.

Οι αναμετρήσεις περιλαμβάνουν πυροβολισμούς, εκρήξεις, καταστροφές και κάποιους θανάτους, στοιχεία που έχουν καθαρά περιπετειώδη και κωμικό χαρακτήρα. Σημειώνονται επίσης κάποιοι αγενείς χαρακτηρισμοί και μερικές ήπιες σεξουαλικές αναφορές. Μεγαλύτερη αστοχία της ταινίας είναι μία σκηνή κατά την οποία ένα έφηβο κορίτσι πιέζει πεισματικά τον απρόθυμο συνοδό της να υποκύψει στις ερωτικές της διαθέσεις.