Η Παναγία των Παρισίων (1996)
The Hunchback of Notre Dame (1996)"Η Παναγία των Παρισίων"
★★★★★★★☆☆☆
Όταν ο απάνθρωπος δικαστής Φρόλο σκότωσε μια τσιγγάνα, φοβούμενος για την ψυχή του αποφάσισε να μεγαλώσει εκείνος το παραμορφωμένο νεογέννητο μωρό της, το οποίο ονόμασε Κουασιμόδο και το κράτησε απομονωμένο στο καμπαναριό του καθεδρικού ναού της Νοτρ Νταμ. 20 χρόνια αργότερα, ο καλόκαρδος Κουασιμόδος μη μπορώντας να αντέξει πια τη μοναξιά, αψηφά της εντολές του Φρόλο και βγαίνει για πρώτη φορά έξω από τον ναό για να συμμετάσχει στους εορτασμούς της Γιορτής των Τρελών. Εκεί ο κόσμος τον γελοιοποιεί, όμως μια ευγενική τσιγγάνα, η Εσμεράλντα, του συμπαραστέκεται. (91 λεπτά) (Ηλικία: 9+)
Σκηνοθεσία: Γκάρι Τρούσντεϊλ, Κερκ ΓουάιζΗθοποιοί: Τομ Χουλς, Ντέμι Μουρ, Τόνι Τζέι, Κέβιν Κλάιν, Πολ Καντέλ, Τζέισον Αλεξάντερ, Τσαρλς Κίμπουργκ, Μαίρη Γουίκς, Ντέιβιντ Όγκντεν Στίερς
Η 34η ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney και δεύτερη από τις τρεις συνολικά που σκηνοθέτησε το δίδυμο Γκάρι Τρούσντεϊλ και Κερκ Γουάιζ για το στούντιο μετά την Πεντάμορφη και το Τέρας (1991) και πριν τη Χαμένη Ατλαντίδα (2001), είναι μία απλοποιημένη κινηματογραφική μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος του Βίκτωρ Ουγκώ “Notre-Dame de Paris” (1831). Η ταινία μαζί με Το Μαύρο Καζάνι (1985) διακρίνονται ως οι δύο πιο σκοτεινές παραγωγές της Disney Animation.
Παρά τις αλλαγές που έγιναν στο πρωτότυπο έργο προκειμένου να διασκευαστεί σε οικογενειακή ταινία, η ιστορία διατηρεί τα ώριμα θέματα του, από τον φόνο και τη γενοκτονία, μέχρι την ερωτική εμμονή και την ηθική και θρησκευτική υποκρισία. Επίσης, αν και το τραγικό τέλος του βιβλίου αντικαθίσταται με ένα αίσιο, παραμένουν περιστατικά βίας τα οποία οδηγούν στον θάνατο δύο χαρακτήρες, σημειώνονται ψυχολογικά και σωματικά βάναυσες συμπεριφορές και υπάρχουν πολλές θρησκευτικές αναφορές και συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές.
Τόσο ο σχεδιασμός όσο και η υποψήφια για Όσκαρ μουσική επένδυση του Άλαν Μένκεν με έμφαση σε γοτθικά χορωδιακά κομμάτια και ψαλμούς, δεν καταφέρνουν να αγγίξουν τα υψηλά επίπεδα των υπόλοιπων παραγωγών της Εποχής Αναγέννησης (1989-1999) της Disney, με εξαίρεση τις πιο αδύναμες παραγωγές Μπερνάρ και Μπιάνκα: Περιπέτειες στην Άκρη της Γης (1990) και Ηρακλής (1997). Ωστόσο συμβάλουν αποτελεσματικά στη δημιουργία μιας υποβλητικής ατμόσφαιρας, την οποία κατά διαστήματα αποφορτίζουν με πιο ανάλαφρα κωμικά ή αισιόδοξα στοιχεία.
Και οι τρεις κεντρικοί ήρωες επιδεικνύουν γενναιότητα, ευσπλαχνία, αυτοθυσία, απόρριψη των προκαταλήψεων και πολιτική ανυπακοή απέναντι στην αυθαιρεσία και την κατάχρηση της εξουσίας. Αν και η ιστορία προκαλεί τον θεατή να αναγνωρίσει την υπεροχή του εσωτερικού κόσμου απέναντι στην εξωτερική εμφάνιση, το μήνυμα αποδυναμώνεται από τον εξωτικά αισθησιακό σχεδιασμό της Εσμεράλντα, αντίστοιχο με αυτών των δύο προγενέστερων μη λευκών ηρωίδων του στούντιο, της Γιασμίν και της Ποκαχόντας.