Ηρακλής: Πέρα από το Μύθο (1997)

Ηρακλής: Πέρα από το Μύθο (1997)

Hercules (1997)

"Ηρακλής: Πέρα από το Μύθο"
★★★★★★★☆☆☆

Ως μέρος του σχεδίου του Άδη να κατακτήσει τον Όλυμπο, ο νεογέννητος Ηρακλής, γιος του Δία και της Ήρας, πέφτει θύμα απαγωγής, καταλήγει στη Γη και μετατρέπεται σε θνητό. Εκεί υιοθετείται από τους αγρότες Αμφιτρύωνα και Αλκμήνη και μεγαλώνει με αγάπη μα και με απορίες για το ποιος είναι και που ανήκει. Για να βρει απαντήσεις, επισκέπτεται τον ναό του Δία, ο οποίος του αποκαλύπτει την καταγωγή του και πως ο μοναδικός τρόπος για να ανακτήσει τη θεϊκή του υπόσταση είναι να γίνει ένας πραγματικός ήρωας. Τότε, ο Ηρακλής ζητά τη βοήθεια του προπονητή ηρώων, του σάτυρου Φιλοκτήτη. (93 λεπτά) (Ηλικία: 7+)
Σκηνοθεσία: Ρον Κλέμεντς. Τζον Μάσκερ
Ηθοποιοί: Τέιτ Ντόναβαν, Τζόσουα Κίτον, Ρότζερ Μπαρτ, Ντάνι Ντε Βίτο, Τζέιμς Γουντς, Σούζαν Ίγκαν

Η 35η ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney αποτελεί την 4η παραγωγή του στούντιο που σκηνοθέτησαν οι Ρον Κλέμεντς και Τζον Μάσκερ μετά τις Ο Μεγάλος Ποντικο-ντετέκτιβ (1986), Η Μικρή Γοργόνα (1989) και Αλαντίν (1992). Οι δύο συνεργάτες ανέλαβαν την ταινία Ηρακλής: Πέρα από το Μύθο (1997), έστω και αν δεν προερχόταν από δική τους ιδέα, ως μέρος μιας συμφωνίας, ώστε η Disney να τους επιτρέψει να δημιουργήσουν το project που ονειρεύονταν για περισσότερο από μία δεκαετία, τον Πλανήτη των Θησαυρών (2002).

Η πλοκή, που βασίζεται πολύ χαλαρά στην ελληνική μυθολογία, φέρει εμφανείς επιρροές τόσο από τις ταινίες Σούπερμαν (1978) και Ρόκι (1975) όσο και από την προηγούμενη ταινία των Κλέμεντς και Μάσκερ, τον Αλαντίν. Όπως ο Αλαντίν έτσι και αυτή η κωμική περιπέτεια φαντασίας έχει στο κέντρο της έναν καλόκαρδο και ερωτευμένο νεαρό ήρωα μιας “παραδοσιακής” ιστορίας, την οποία εκσυγχρονίζει με αναφορές στην ποπ κουλτούρα και με ένα πλούσιο soundtrack του Άλαν Μένκεν σε ύφος Broadway.

Όμως, σε αντίθεση με τον Αλαντίν είναι εμφανές πως το σκηνοθετικό δίδυμο δεν αγκάλιασε τόσο θερμά αυτό το έργο όσο τα υπόλοιπα 6 του για τη Disney. Η ταινία ακολουθεί μία αδύναμη πλοκή χωρίς ιδιαίτερη συναισθηματική βαρύτητα και ο, συχνά καρικατουρίστικος, σχεδιασμός της στερείται κομψότητας και έμπνευσης. Επιπλέον, παρόλο που η παρουσίαση της Αρχαίας Ελλάδας με στοιχεία της Νέας Υόρκης μπορεί να ερμηνευτεί ως σουρεαλιστικό χιούμορ, τα διάσπαρτα ρωμαϊκά στοιχεία καταδεικνύουν μία σύγχυση των δημιουργών μεταξύ των δύο ιστορικών εποχών και πολιτισμών. Άλλες παράταιρες προσμίξεις προέρχονται από αναφορές σε μεταγενέστερα ιουδαιο-χριστιανικά στοιχεία και από γκόσπελ τραγούδια μιας ομάδας αφροαμερικανών τραγουδιστριών που λειτουργεί ως χορός αρχαίου ελληνικού θεάτρου.

Ωστόσο, η ταινία έχει να προσφέρει αρκετές διασκεδαστικές και αστείες στιγμές και μηνύματα για την επιμονή, τη φιλία, τον ηρωισμό, την ειλικρίνεια και την αγάπη.

Κάποια αποκρουστικά μυθικά πλάσματα πιθανόν να αναστατώσουν μόνο τα πολύ νεαρά παιδιά. Η εκπροσώπηση του γυναικείου φύλου δεν είναι ικανοποιητική, καθώς ενώ ο Δίας έχει έναν ουσιαστικό ρόλο ως πατέρας του Ηρακλή, η παρουσία της Ήρας, ως μητέρα του σε αυτή την εκδοχή, είναι απλώς διακοσμητική. Επιπλέον, ο κεντρικός γυναικείος χαρακτήρας, η κατά τα άλλα αποφασιστική και δυναμική Μεγάρα, είναι στερεοτυπικά σαγηνευτική.

,