COCO (2017)
Coco (2017)Με έναν φιλικό προς την οικογένεια τρόπο, η μεστή, σύνθετη ιστορία προσεγγίζει ευαίσθητα και απαιτητικά θέματα. Το Coco πραγματεύεται τη σημασία του πολιτισμού, της ανάμνησης των προγόνων, της παράδοσης και της φιλοδοξίας. Παράλληλα εξετάζει με ευαισθησία τη ζωή και τον θάνατο. Η απεικόνιση του μεξικανικού πολιτισμού και του ιθαγενούς συστήματος πεποιθήσεων γίνεται με προσοχή και σεβασμό. Ταυτόχρονα, το αποκλειστικά λατινοαμερικάνικο καστ χαρίζει αυθεντικότητα στους πολυδιάστατους, ενδιαφέροντες χαρακτήρες.
Η μουσική, η οποία βρίσκεται θεματικά στο κέντρο της ιστορίας φέρει και αυτή την ξεχωριστή πολιτιστική υπογραφή του Μεξικό. Ο Μάικλ Τζιακίνο συνέθεσε ένα απολαυστικό σκορ γεμάτο ζωντάνια και αισιοδοξία. Οι υπέροχες ενορχηστρώσεις περιέχουν ήχους παραδοσιακών οργάνων του Μεξικό, όπως φλάουτα από μπαμπού, μαρίμπες, κιθάρες, τρομπέτες και βιολιά. Το βραβευμένο με Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού και ζωτικής σημασίας για την εξέλιξη της πλοκής “Remember Me” της Κρίστεν Άντερσον-Λόπεζ και του Ρόμπερτ Λόπεζ, οι οποίοι είχαν γράψει και το επίσης βραβευμένο με Όσκαρ “Let it Go” της ταινίας Ψυχρά κι Ανάποδα (2013), εμφανίζεται ευχάριστα σε διάφορες μορφές. Επίσης, τα ενθουσιώδη τραγούδια της Ζερμέιν Φράνκο και του Άντριαν Μολίνα προσδίδουν επιπλέον χιούμορ και συναίσθημα.
Η ηλιόλουστη γραφική πλατεία, οι σκονισμένοι πλακόστρωτοι δρόμοι, τα σπίτια με τους ξεφτισμένους τοίχους και το παραδοσιακό, καταστόλιστο νεκροταφείο της επαρχιακής πόλης Σάντα Σεσίλια, αποπνέουν μια ρεαλιστική, ρομαντική και γιορτινή ατμόσφαιρα. Εξίσου γοητεύουν και οι κάτοικοι της Χώρας των Ζωντανών χάρη στον λεπτομερή σχεδιασμό, τη φυσική κίνηση και την εκφραστικότητά τους.
Αναπάντεχα εκφραστικοί είναι και οι γεμάτοι ενέργεια και ως επί το πλείστον εύθυμοι σκελετοί. Ο επιμελημένα φιλικός σχεδιασμός, οι κωμικές κινήσεις και οι θερμές προσωπικότητες των υπερφυσικών χαρακτήρων εμπνέουν συμπάθεια παρά φόβο. Η αχανής Χώρα των Νεκρών με τα ζεστά φώτα και τα λαμπερά, φωσφορίζοντα χρώματα, απαρτίζεται από γειτονιές εμπνευσμένες από διάφορες εποχές της ιστορίας του Μεξικού. Το ίδιο συμβαίνει και με τα πλούσια κοστούμια των κατοίκων της.
Όταν ο σύζυγος της Ιμέλντα Ριβέρα έφυγε για να ακολουθήσει μια καριέρα στη μουσική και ποτέ δεν επέστρεψε, η Ιμέλντα μεγάλωσε μόνη της την 3χρονη κόρη τους, την Coco. Τότε η δυναμική μα πληγωμένη γυναίκα αποκήρυξε τη μουσική και ξεκίνησε μια οικογενειακή επιχείρηση υποδηματοποιίας. Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, ο τρισέγγονος της Ιμέλντα, ο Μιγκέλ, ζει με την ηλικιωμένη πια Coco, την κόρη της Coco “Γιαγιά Ελένα”, τους γονείς, τους θείους και τα ξαδέλφια του. Αν και η απαγόρευση της μουσικής διατηρείται ακόμα σθεναρά μέσα στην οικογένειά του, ο Μιγκέλ καλλιεργεί κρυφά το πάθος του για αυτή. Το αγόρι διδάσκει τον εαυτό του να παίζει κιθάρα, παρακολουθώντας τις ταινίες του εδώ και δεκαετίες νεκρού, διάσημου μουσικού Ερνέστο ντε λα Κρουζ και αντιγράφοντας τις κινήσεις του.
Την παραδοσιακή Ημέρα των Νεκρών, ο Μιγκέλ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο Ερνέστο ντε λα Κρουζ είναι ο προ-προπάππους του. Τότε μπαίνει στο μαυσωλείο του για να δανειστεί την κιθάρα του και να πάρει μέρος στον τοπικό διαγωνισμό ταλέντων. Όμως παίρνοντας από τους νεκρούς την Ημέρα των Νεκρών, έχει ως αποτέλεσμα μία κατάρα να πέσει στον Μιγκέλ. Το αγόρι γίνεται αόρατο στους ζωντανούς και εισέρχεται στη διάστασή των προγόνων του.
Εκεί, ο Μιγκέλ συναντά τους νεκρούς συγγενείς του και μαθαίνει ότι για να επιστρέψει στον κόσμο του χρειάζεται την ευλογία ενός προγόνου. Όμως η Ιμέλντα δίνει την ευλογία της μόνο με τον όρο ότι ο Μιγκέλ δεν θα ξαναπαίξει μουσική. Τότε αγόρι φεύγει για να αναζητήσει την ευλογία του Ερνέστο. Στην αναζήτησή του τον βοηθά ο Έκτορ, ένας κατεργάρης μα καλόκαρδος και ταλαντούχος σκελετός. Ο Έκτορ έχει τους δικούς τους λόγους που τον ωθούν να προσπαθεί απελπισμένα να επισκεφτεί τη Χώρα των Ζωντανών.
Η ταινία προάγει τόσο τους οικογενειακούς δεσμούς όσο και την ανεύρεση της προσωπικής ταυτότητας και σκέψης. Ο Μιγκέλ είναι ξεκάθαρο πως αγαπά βαθιά και σέβεται την οικογένειά του. Ωστόσο, η αγάπη του για τη μουσική τον οδηγεί να αμφισβητήσει τους οικογενειακούς κανόνες. Στο γεμάτο ανατροπές ταξίδι του, ανακαλύπτει την πραγματική ιστορία της οικογένειάς του και συνειδητοποιεί πλήρως την αξία της.
Αν και ο θάνατος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πλοκής, η ταινία διαχέεται από μία ζωηρή και ανάλαφρη διάθεση. Τα τρομακτικά στοιχεία είναι σκοπίμως ήπια, όμως συναισθηματική φόρτιση προκαλούν οι συγκινητικές στιγμές και η οξύθυμη ιδιοσυγκρασία των κατά τα άλλα στοργικών γιαγιάδων.