Σπίριτ: Το Άγριο Άλογο (2002)
Ο έμπειρος σεναριογράφος ταινιών γουέστερν Τζον Φούσκο, μαζί με τον Κέλι Άσμπουρι και τη Λόρνα Κουκ στο σκηνοθετικό τους ντεμπούτο, απέφυγαν την ανθρωπομορφοποίηση των ζώων, τα οποία αν και δεν μιλούν καταφέρνουν να επικοινωνούν άμεσα τις προθέσεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους μέσω της γλώσσας του σώματος, των εκφράσεων του προσώπου και των χλιμιντρισμάτων τους. Οι διάλογοι μεταξύ των ανθρώπων είναι και αυτοί ελάχιστοι, ενώ κάποιες βαθύτερες σκέψεις του Σπίριτ αφηγούνται περιστασιακά από τον Ματ Ντέιμον.
Με έναν υβριδικό σχεδιασμό στο χέρι και σε υπολογιστή, οι εκφραστικοί χαρακτήρες κινούνται μέσα σε μαγευτικά τοπία της Άγριας Δύσης με βουνά, πεδιάδες, φαράγγια, ερήμους, δάση, καταρράκτες και ποτάμια. Αν και περιέχει κάποιες μικρές δόσεις χιούμορ που μελετημένα κάνουν την ατμόσφαιρα πιο ανάλαφρη τις κατάλληλες στιγμές, η ταινία είναι μία από τις πιο σοβαρές και καλλιτεχνικές δημιουργίες του στούντιο.
Πέραν του κεντρικού μηνύματος κατά της αιχμαλωσίας των ζώων, η ιστορία επισημαίνει, με συγκρατημένο τρόπο για να μην σοκάρει, τη σκληρότητα των «πρωτοπόρων» Αμερικανών, οι οποίοι προέβησαν στη μεγαλύτερη γενοκτονία που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης για να επεκτείνουν τα εδάφη που είχαν ήδη κατακτήσει οι Ευρωπαίοι άποικοι.
Οι σκηνές κατά τις οποίες ο Σπίριτ αιχμαλωτίζεται και πέφτει θύμα σκληρής μεταχείρισης από τους στρατιώτες που προσπαθούν να τον δαμάσουν, αλλά και η ένοπλη επίθεση των Αμερικανών στρατιωτών σε μια ειρηνική φυλή ιθαγενών, είναι έντονες και ενδέχεται να ανησυχήσουν τους πιο νεαρούς ή ευαίσθητους θεατές.