Θαύμα στο Μανχάταν (1994)
Σε σενάριο και παραγωγή Τζον Χιουζ, η 4η κατά σειρά διασκευή της κλασικής, υποψήφιας για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Το Θαύμα της 34ης Οδού (1947), είναι μια γλυκιά χριστουγεννιάτικη ταινία φαντασίας, η οποία ακολουθεί στενά την πρωτότυπη ιστορία. Ωστόσο, υιοθετεί μια επιπλέον θρησκευτική προσέγγιση, η οποία παρέχει εξίσου αδύναμα και συγκεχυμένα σημεία πλοκής και μηνύματα.
Καθώς ο εγκάρδιος Κρις Κρινγκλ, πρότυπο γενναιοδωρίας, καλοσύνης και ήθους, αναλαμβάνει τη θέση του Άι Βασίλη του Cole’s, εξαπλώνει με ενθουσιασμό το πνεύμα των Χριστουγέννων. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να προτείνει στους αγοραστές άλλα καταστήματα όπου μπορούν να βρουν τα δώρα που ψάχνουν σε χαμηλότερες τιμές, κάτι που τελικά αυξάνει τις πωλήσεις του ίδιου του Cole’s. Όταν ο Κρις συναντά την κόρη της ορθολογικής Ντόρι, τη Σούζαν, ανακαλύπτει πως το εξάχρονο παιδί έχει ανατραφεί ώστε μην πιστεύει σε μύθους, συμπεριλαμβανομένου και του Άγιου Βασίλη. Στη Σούζαν όμως γεννούνται αμφιβολίες για τα πιστεύω της και του εμπιστεύεται πως αυτό που θέλει για τα Χριστούγεννα είναι έναν πατέρα, έναν αδελφό και ένα νέο σπίτι.
Όταν ένας αχρείος άνδρας προκαλεί επίμονα τον Κρις, με μεταξύ άλλων και αναφορές στην παιδοφιλία, ο ηλικιωμένος τον χτυπά με το μπαστούνι του και συλλαμβάνεται. Καθώς επιμένει στις αρχές πως είναι ο Άι Βασίλης, ο Κρις καταλήγει σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα. Τότε, ο ιδεαλιστής δικηγόρος και γείτονας της Ντόρι, ο Μπράιαν Μπέντφορντ, προσφέρεται να αναλάβει την υπεράσπιση του μπροστά στον δικαστή.
Αδύναμα στοιχεία
Αν και υπάρχουν θετικά μηνύματα σχετικά με τη σημασία της φαντασίας στη ζωή των παιδιών, τα μηνύματα σχετικά με την πίστη είναι ανάμικτα και συγκεχυμένα. Η αδύναμη λύση της ιστορίας έρχεται με τη μορφή μιας γραφειοκρατικής λεπτομέρειας, ένα στοιχείο σχετικό και μεταβαλλόμενο ανάλογα με τη χώρα και την εποχή. Ταυτόχρονα, το σενάριο αναγνωρίζει τη μυθική φύση του κύριου χαρακτήρα καθώς αναφέρεται σε άλλα μυθικά πλάσματα. Επιπλέον, με την απάντησή της στο ερώτημα “Τι είναι χειρότερο; Ένα ψέμα που φέρνει χαμόγελο ή μία αλήθεια που φέρνει ένα δάκρυ;”, η ιστορία προωθεί τις αυταπάτες ως προτιμητέες από την πραγματικότητα τόσο για τα παιδιά όσο και για τους ενήλικες.