Ράνγκο (2011)

Ράνγκο (2011)

Rango (2011)
"Ράνγκο"
★★★★★★★☆☆☆
Ένας μοναχικός κατοικίδιος χαμαιλέοντας, με έντονη ​​φαντασία και πάθος για την υποκριτική, καταλήγει αναπάντεχα στη μέση της ερήμου Μοχάβι. Εκεί συναντά μια πόλη αμφίβιων, ερπετών, μικρών θηλαστικών και αρθρόποδων, που μοιάζει βγαλμένη από την Άγρια Δύση του 19ου αιώνα. Προσπαθώντας να ταιριάξει ανάμεσα στους ιδιόρρυθμους κατοίκους συστήνεται ως σκληροτράχηλος περιπλανώμενος πιστολέρο με το όνομα Ράνγκο. Όταν δέχεται την πρόταση του δήμαρχου και γίνεται σερίφης, ο Ράνγκο καλείται να λύσει το μυστήριο πίσω από την εξαφάνιση του πιο πολύτιμου αγαθού της πόλης, του νερού. (107 λεπτά) (Ηλικία: 9+)
Σκηνοθεσία: Γκορ Βερμπίνσκι
Ηθοποιοί: Τζόνι Ντεπ, Μπιλ Νάι, Άιλα Φίσερ, Τίμοθι Όλιφαντ, Άλφρεντ Μολίνα, Άμπιγκεϊλ Μπρέσλιν

Ο σκηνοθέτης Γκορ Βερμπίνσκι, η εταιρεία οπτικών εφέ Industrial Light & Magic του Τζορτζ Λούκας και ο Τζόνι Ντεπ, μαζί με πολλούς άλλους συνεργάτες τους από το franchise Οι Πειρατές της Καραϊβικής, ένωσαν ξανά τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν μια ξεχωριστή ταινία που ακροβατεί στη λεπτή γραμμή μεταξύ αφιερώματος και παρωδίας των κλασικών αμερικανικών γουέστερν αλλά και των Σπαγγέτι γουέστερν. Η ταινία που βραβεύτηκε με το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων, ξεχωρίζει για το μοναδικό οπτικό της στυλ και τον συνδυασμό ώριμων δραματικών θεμάτων με ανάλαφρα κωμικά, περιπετειώδη και ρομαντικά στοιχεία.

Τεχνικά, η παραγωγή έχει να επιδείξει μια εντυπωσιακά σχολαστική προσοχή στο φως, στις σκιές, στις διαβαθμίσεις του χρώματος, στις υφές, στα κοστούμια και στα σκηνικά, καθώς και στη μουσική επένδυση του Χανς Ζίμμερ, ο οποίος αποτίει φόρο τιμής στις διάσημες δημιουργίες του Ένιο Μορικόνε για τα Ιταλικά γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε.

Συχνά η ταινία απευθύνεται αποκλειστικά στους ενήλικους θεατές, με δυσνόητες λέξεις, φλύαρους μονολόγους και υπαρξιακούς προβληματισμούς που ακόμα και τα πιο ώριμα παιδιά θα δυσκολευτούν να κατανοήσουν. Τα παιδιά επίσης δεν θα μπορέσουν να αντιληφθούν τις αναρίθμητες κινηματογραφικές αναφορές σε γνωστά γουέστερν των δεκαετιών του 1950 και 1960, σε ταινίες του Τζόνι Ντεπ, αλλά και στο νέο-νουάρ δράμα Chinatown (1974) από όπου προέρχεται η πλοκή του ελέγχου του νερού.

Η ιστορία προτείνει πως για να βρούμε το ποιοι είμαστε και τη θέση μας στον κόσμο πρέπει να φανταστούμε το ποιοι θα θέλαμε να είμαστε και να δρούμε σύμφωνα με αυτόν τον ιδεατό εαυτό, ιδιαίτερα όταν καλούμαστε να ξεπεράσουμε τις ανασφάλειες μας. Επιπλέον, η ταινία προωθεί τη φιλία, το θάρρος, τη συνεργασία και την ειλικρίνεια. 

Στο πνεύμα των γουέστερν υπάρχουν απειλητικοί ανταγωνιστές, μονομαχίες, πυροβολισμοί και πολλοί θάνατοι, εικόνες θανάτου και οπτικές ή λεκτικές απειλές θανάτου. Υπάρχουν κάποια υπονοούμενα σεξουαλικής φύσης, συγκαλυμμένα ώστε να μην γίνονται αντιληπτά από τα παιδιά, και κάποιες ακατάλληλες συμπεριφορές, όπως ένα παιδί που παίζει με ένα όπλο. Σημειώνεται ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο, το οποίο ωστόσο δίνεται χωρίς τη συγκατάθεση της αποδέκτη που έχει χάσει τις αισθήσεις της.